Niet vaak

Dit soort dingen maak je niet vaak mee hoor". Karina is mijn mentor, juf van klas 8 waar ik op stage ben iedere dinsdag. Vandaag was mijn eerste keer. Een kleine fijne school in wat je noemt 'een gegoede wijk'.

Tijdens de ochtendpauze werd er op het plein geruzied, geduwd en getrokken. In de klas heeft Karina het gesprek hierover geopend. Betrokkenen mogen zeggen hoe en wat; een ander mag er niet doorheen praten, zuchten of mopperen.

Ella zit vlak voor mij (ik zit op de plek van Karina) en Nick zit naast haar. Ella is erg verdrietig en vooral boos. Nick (die verder niks met het opstootje te maken heeft) wilt haar in de klas gewoon opvrolijken. Juf zegt: "Nee Nick, zo doe je dat niet". Nick weet even stil te zijn, het gesprek duurt voort. Karina legt aan de kinderen uit dat je een probleem niet een probleem moet laten zijn en dat je naar oplossingen zoekt. Eerst bij elkaar nagaan wat men bedoelt zodat je het gedrag van de ander kunt begrijpen, eventueel door een derde onafhankelijke erbij te vragen (een juf of andere leerlingen). Karina refereert aan een verhaal dat ze allemaal kennen over twee koningen...

Aan het einde van het gesprek (niet een heel lang gesprek hoor) zegt Nick: "Mag ik dan nu nog iets proberen? Zodat Ella weer gaat lachen?", want die kijkt nog even boos en huilde toen ze haar verhaal mocht doen. Nick loopt naar de andere kant van het lokaal, iedereen kijkt hem vol verwachting na. Nick pakt een microfoon (zonder draad, niet aan). Hij staat voor de klas.

Ik weet niet meer precies wat hij zei, maar het was simpel, grappig, bijna volwassen cynisch en met een doel: haar aan het lachen maken. De hele klas was geboeid, begon te giechelen en plots schoot ontroering door de klas. Nick is zo lief. Dit moment is zo lief. Iedereen was betrokken en Ella? Jaaaa, die lachte!

Hij is een ras-entertainer, doortastend, hyper en smart. De nar van de klas (zoals hij zelf mompelt) doordat hij een ongekende openheid en zichtbaarheid heeft. Alles bij hem draait om laten zien, laten horen. By the way, hij is autistisch.


-de namen in dit stukje zijn niet oorspronkelijk-

Schrijven

Weet je het nog? Mooi, sierlijk, netjes en aandachtig schrijven. Dat leerde je vroeger op de Basisschool. Was je een 'kneus' en bleven het hanepoten? Of maakte je hele kunstwerken? Werd je er rustig van, of juist onrustig?

Gisteravond kregen we schrijfles. We oefenden op het schoolbord (een paar lokalen staan vol met oefenborden, dus alle 30 studenten uit onze klas konden aan de slag). En trots dat ik was!!! Mijn naam "Wendy" met achternaam en adres wilde ik eigenlijk niet meer uitvegen....en nu schrijf ik al m'n aantekeningen in "Methodisch schrift" (zie afbeelding), omdat ik het leuk vind.

We krijgen aan het einde van dit schooljaar een schrijftoets. Belangrijk bij het schrijven is: zonder lijntjes toch op een lijn schrijven. Diagonaal en aan elkaar. Niet te groot, niet te klein. En: RUSTIG schrijven. In het 2e jaar komt aan de orde hoe we met de leerlingen het schrijven kunnen oefenen.

Lastiger dan schrijven zijn nu de taken die volgende week plaatsvinden: de eigenvaardigheidstoetsen Taal en Rekenen/Wiskunde. Het is bekend: het instapniveau, maar vaak ook het uitstapniveau van de Pabostudenten, is ver benedenmaats. Uiteraard behoor ik graag tot de uitzondering, de voorbeeldige student met prachtige resultaten, maar helaas moet ik toegeven dat het me toch zwaar valt: het terughalen van Rekenen en Taal. Ondanks mijn superrrrrapporten van vroeger (ik pak ze er regelmatig even bij..).

Het niveau van de eigenvaardigheidstoetsen is overigens geen Basisschoolniveau maar iets daarboven (8+). Wie oefent met me mee?? ;-)

De Pabo

De Pabo geeft me allemaal nieuwe oude inzichten. Het zijn simpele dingen soms, zoals de '3 meter-3 centimeter' van het vorige stukje die me dan raken. Zo zijn er bij elke les de even-tussen-door-verhalen van een ervaren docent die het contact maken met het echte werk als leerkacht.

We hebben op de Pabo wel twintig vakken en maar twee avonden les. Dus veel thuisstudie... en dat werkt alleen met een sterke structuur. Die moet ik maken, terwijl ik nog niet weet hoe alles werkt. Veel opgaven krijgen we via internet, op "blackboard". Als ik een vraag heb kan ik hem niet zomaar stellen. Ja, per email... Maar het gaat allemaal lukken hoor, ondanks de drukke weekenden waarin Ed, Maru en ik ons laven aan vrienden en familie. Zonder die gezelligheid is het maar niks!

A.s. dinsdag ga ik voor het eerst een hele dag naar mijn stageschool in een chic dorp. Het is een kleine school en ik heb een leuke mentor, daar heb ik het mee getroffen!

Nieuwe studie - nieuwe kansen

"Een nieuwe studie, nieuwe kansen, mijn ervaring inzetten en open voor nieuwe ervaringen".

Zo omschrijf ik mijn stap om de studie 'deeltijd verkorte variant' aan de Pabo te beginnen. Ik word leerkracht in het Basisonderwijs, over 2,5 jaar ben ik zover!

Meteen vanaf de eerste dag op de Pabo heb ik opeens met iedereen raakvlakken, want iedereen heeft op de lagere school gezeten. Zo kan ik veel uitwisselen en uitwisseling is de basis denk ik, van het Basisonderwijs.

Ik heb afgelopen week iets geleerd over coaching:

In woorden ligt een groot deel van onze kennis besloten: de juiste woorden voor de juiste kennis zijn wel/niet of fout ingeplant in onze hersenen. Woorden zijn vaak de brug voor het uiten van kennis. Als een schakel ontbreekt (omdat de persoon in kwestie eens ziek is geweest of iemand kletste er net doorheen, of de persoon neigt tot dromerigheid, etcetera..) kan al snel lijken dat een leerling 'dom' is, kennis mist. In werkelijkheid weet hij wel het goede antwoord, maar heeft hij niet de juiste woorden om zijn kennis over te dragen.

Bij Natuuronderwijs sloot de docent af met deze (voor mij) wijze les aan de hand van zijn eigen ervaring als leerkracht: Nadat hij de leerlingen had verteld en vooral had laten ervaren wat magnetisme is (daarvoor had hij een ouderwets mandje vol met materialen meegesleept), vroeg hij hen op welke afstand van elkaar de twee magneten elkaar aantrekken. Het was bij ongeveer 3 centimeter. Hij vroeg een meisje uit de klas en zij antwoordde: "3 meter", waarop een groot lachen kan uitbarsten of een nee-schuddend gebaar van de leerkracht haar duidelijk kan maken dat dat niet goed is....

Onze docent vertelde dat hij inzag dat zij 3 centimeter bedoelde maar dat ze niet de juiste woorden gebruikte. Met dit inzicht kon de leerkracht haar vervolgens ondersteunen in het leerproces.