Werken bij Ikea

Alles beweegt. Dat is fijn, het kriebelt en borrelt.

Werken bij Ikea is een bijzondere ervaring, afgelopen vrijdag heb ik veel lol gehad! De afdeling matrassen (kussens , bedbodems en ook een deel badkamers) is de leukste: Een matras aanschaffen is namelijk een gevoelsmoment. De klanten nemen de tijd, trekken hun schoenen uit, overleggen met elkaar. Ik, als informatiegever maar ook als verkoper en als ruggesteuner, sta ernaast, soms ertussen. Matrassen worden versleept van lattenbodems naar boxsprings en weer terug en desnoods weer heen. Je loopt elkaar wel eens in de weg. "Kinderen: Opgepast!". Er wordt gegiecheld en diep nagedacht. Mensen vertrekken ineengedoken naar een kop koffie en komen fris weer terug: "We weten het: we willen die en die en die nog eens proberen!"

Kinderen die een echt bed mogen uitkiezen, ouderen die een aanvulling zoeken op wat ze al hebben, hele gezinnen, alleenstaanden, vrienden en vriendinnen. Nu leer ik de technische kennis van de matrassen in de praktijk (in januari een training over de matrassen). Ik loop mee met iemand, en vaak genoeg ga ik even alleen. Dan vertel ik dat ik in opleiding ben en wanneer ik het niet weet, mijn collega zal informeren. En dan gaat het gewoon lekker, ook omdat die collega zo leuk is. Zij gunt mij mijn zelfstandigheid en tegelijkertijd zegt ze ook: "Hee, effe hier blijven hoor, je bent zo gretig! Heel goed, maar neem ook de tijd!" Het is een spel van 09.00 uur tot 18.00 uur. En toen stonden Edwin en Maru opeens achter me, oeps, traantjes kriebelen.. Wat een verrassing! Knuffelen, op een bed springen, geinen en weer door.

De volgende dag: een les geschiedenis voorbereiden over de oorspronkelijke bewoners van Amerika: De indianen. En natuurlijk de aankomst van de kolonisten, met wat er toen gebeurde...

hi hi de eerste foto's: ik voor de klas

Edwin brengt Maru naar bed

Edwin brengt Maru naar bed, ik ga studeren.
Na een half uur is het rustig boven, na drie kwartier denk ik: 'Zijn ze allebei in slaap gevallen?' Ik ga even kijken en jawel: Edwin is op de bank in Maru haar kamer, onder een fleecedeken gekropen. 'Zal ik hem wakker maken? Het is wel lekker rustig zo (gunstig om te studeren… geen tv aan..geen aanleiding om te kletsen..:-)). En Edwin kan zijn slaap meestal wel gebruiken. Ik laat hem nog maar even liggen'.

Een verslag schrijvend van de lessen vanmiddag, en kenmerkende beroepssituaties omschrijvend, verlang ik ernaar weer eens lekker les te geven. Dat ik kan stromen. Nu zijn het steeds hapjes van energie. Het gaat gewoon even wat minder. (ben ik in het ECHTE LEREN terecht gekomen??..)
Ik ervaar: De kinderen hebben in de klas niet de concentratie zoals ik die ken van de afgelopen jaren in m’n werk. Dat je uren met hetzelfde bezig kunt zijn, het zogenaamde ‘je vastbijten’, je vaak storten op details.

In de sociale context van de klas komt er veel meer bij kijken dan alleen het leren zelf: de groepsdynamiek. De kinderen reageren op en met elkaar, op de lesstof en op mij. Dit vraagt van mij als leerkracht in opleiding: Veel ervaring opdoen, gaan inzien, eindeloos veel reflectie (van mijn mentor) krijgen, me open stellen en ontwikkelen om de (bege)leiding op me te nemen van de groep. Ik ben blij dat ik de kans heb dit allemaal te leren!

Deel van stageverslag periode 1

Mijn stagebegeleider Juf Karina is een no nonsens juf, die aandacht heeft voor het groepsproces in de klas. Ze benoemt obstakels, en weet elke leerling op zijn eigen ‘niveau’ aan te spreken. Ze geeft enthousiast les met veel vaart erin, ze is avontuurlijk, heeft veel gereisd en die ervaringen neemt ze mee in de klas. Ze heeft humor en plezier. Ook is zij adjunct directeur wat haar een grote betrokkenheid geeft bij het reilen en zeilen op de Eikenboomschool.

Karina weet in de les minder spannende momenten af te wisselen met leuke dingen als drama, knutselen, onderzoeken en balspelen (tijdens de pauze). Karina staat op gelijke voet met de kinderen.

Karina heeft mij serieus en eerlijke feedback gegeven. Ze kon goed aangeven, in details, wat ik anders had kunnen doen. Bijna altijd begreep ik haar feedback, dus dat praatte gemakkelijk.

In deze eerste periode heb ik vooral gewerkt aan de inhoud van de lessen. Veel vakkennis moet ik mij nog eigen maken, wat betekent dat ik lang bezig ben met het voorbereiden van een les. Iedere dinsdag heb ik twee lessen verzorgd. Daarnaast, tijdens het zelfstandig werken van leerlingen, rondgelopen, vragen beantwoord en meegeholpen. De leerlingen namen me serieus, vroegen mij om raad.

Ook heb ik gewerkt aan mijn overdracht: o.a. stemgebruik en orde houden. Dit laatste onderwerp heeft Karina meteen besproken n.a.v. een minder geslaagde les. Door haar adviezen over te nemen heb ik gevoeld dat het belangrijk is consequent te zijn: als ik wil dat het stil is, wacht ik ook totdat het stil is. Ik heb ervaren dat ikzelf bepaal wat ik terugkrijg van de leerlingen.


-alle namen in dit stuikje zijn gefingeerd, behalve die van mijzelf-

Het gaat goed op de Pabo, pa. Eerste periode is afgerond! Nu, de tweede, is nog meer werk: eind januari gaat het al om de propedeuse...! Maar ik heb nu ook ervaring in het studeren aan de Pabo en dat geeft veel inzicht en dus weer rust...

We lopen allemaal een beetje te shaken van de hoeveelheid taken en stof; ik zit in een hele leuke klas, 30 vrouwen, van 22 tot 48 jaar. Bijzonder hoor!

Het lesgeven gaat lekker, heb al ervaring waarop ik kan voortbouwen en mijn stagebegeleider (juf van groep 8) is enthousiast. Gekke is, dat juist met dramales en zingen ik 'de plank missloeg'. Heeft veel te maken met dat ik gewend ben aan zo'n andere insteek/mentaliteit en andere inhoud. Echt effe 'afdalen'; de feedback die ik nu krijg is heel welkom.

Ik zet veel te veel in, begin in de voorbereiding al af te drijven, geef les op de energie van een regisseur die een ei gaat leggen, nou ja.... ook voor allerlei studieopdrachten: Ik maak het allemaal te mooi, te uitgebreid, kost veel te veel tijd, is niet nodig, sterker nog, is niet handig.. Veel meiden uit mijn klas schijnen hier 'last van te hebben' doordat veel van ons al een veeleisende baan achter de rug hebben en op dat niveau nog even doorjakkeren. Kwestie van tijd. Het leuke is, dat iedereen super gemotiveerd is!

Vandaag heb ik gehoord dat ik bij Ikea ben aangenomen. Ik ga twee dagen in de week erbij werken, afdeling slaapkamers/keukens.. Maf en spannend he? Heb er twee gesprekken gehad (is standaard) en het klikte goed. Ben benieuwd hoe het zal zijn. In ieder geval zijn de twee leidinggevenden die ik heb gesproken geschikte mensen, met oog voor de werknemer..

Vrolijk

Ons meisje is vrolijk om drie uur 's nachts haar bedje uitgeklommen en staat nu stilletjes aan ons bed.

Ga jij - ga ik ?

Eruit, 'effe een plas. Kom meid, in je bedje. Ik kom zo bij jou'.
Op de bank in haar kamer ligt een deken klaar, daar kruipt één van ons dan onder.

Tot het ochtend is. Vroeg toch, elke keer weer.

En dan bergje maken met de knieën, of golven maken met het dekbed. En er helemaal onder kruipen of -okay- we staan op.

Zucht, slof, spring, trap af, boterham, thee. Hmmm lekker warm.

'Gaat het regenen?' De herfst maakt veel wind en donkere dagen.
Voor onze deur wel 1000miljoentriljoen bladeren, bijna helemaal verteerd, die de weg naar onze deur versperren. 'Gaan we die vegen?', 'jaaaa!!!' Maru staat al klaar met haar eigen hark. Gelukkig, daar is de zon.

Het weer is weer veranderlijk en onverwacht en dat is zo vertrouwd: Herfst!

(Deze foto is van de enkele dag van vorig jaar winter, dat het sneeuwde)

Instroomdossier

Na deze dag, dinsdag, is de eerste periode op de Pabo afgesloten!! Gisteren twee tentamens gehad (goed gemaakt!!) en een paar werkstukken ingeleverd waaronder het Instroomdossier. Dat is een persoonlijk dossier wat jezelf schrijft, waarin je vragen worden gesteld door de opleiding over 'wie, wat en hoe je bent, waarom je voor de opleiding hebt gekozen, wat zijn sleutelervaringen voor je geweest, hoe zie je het onderwijs, wat is je ideaal, wat moet je nog leren', etcetera.

Hieronder het voorwoord van mijn Instroomdossier.

Juli 2005:
Maru was een paar maanden oud, we waren net verhuisd naar Haarlem. Ze zat in de buikdrager bij Edwin met beweeglijke beentjes en een guitige blik. Het rumoer van de bezige mensen in de hal van Inholland deed haar verwonderen, het was aangenaam vertoeven en het was gezellig zo met z’n drieën op stap. Edwin en Maru keken mij na toen ik naar boven liep, richting het lokaal waar iemand uitleg zou geven over de Pabo. Daar zat ik, tussen de jonge mensen en zelfs tussen enkele ouders die voor hun kind de vragen stelden. Mijn hart was opgetogen: Ik ging weer studeren, kiezen voor een nieuw beroep!

In dit Instroomdossier raak ik, naar aanleiding van de vragen die worden gesteld, diverse ervaringen en gedachtes aan die hebben gemaakt dat ik voor het beroep leerkracht heb gekozen. Ik hoop dat ik de lezer met mijn antwoorden kan boeien en inspireren doordat ik mijn ervaringen met hen deel. Ik geniet van de studie en mijn stages in de praktijk: De uitwisseling met de docenten van de Pabo en mijn mentoren zie ik als waardevol, en de kinderen in de klas zijn de rijke bron van een veelomvattend werkveld.

Wendy














(uit: Calvin and Hobbes)

effe niks ( = alles)

uit: Mutts van Mc Donnel

de ideale leerkracht

Uit een opdracht van school: 'Hoe zie ik de ideale leraar?'
opgemaakt door Wendy op 25 oktober 2007 om 22.57 uur:

Ze
-geeft het goede voorbeeld
-geeft vertrouwen en veiligheid
-kan met enthousiasme vertellen en luisteren
-is intrinsiek betrokken bij de lesstof
-is gedegen onderlegd
-vindt gezelligheid belangrijk, zorgt voor sfeer in de klas
-houdt van humor
-gaat uit van de natuurlijke motivatie van leerlingen
-heeft interesse in het unieke van elk kind
-is duidelijk
-zorgt dat regels worden nageleefd
-weet bij te sturen waar nodig

-lacht graag en ziet kinderen graag lachen
-kent zichzelf, in alle eigenaardigheden
-weet te relativeren maar ook de noodzaak van dingen te onderkennen
-is kritisch naar zichzelf, iedere dag weer, en kan omgaan met kritiek
-is eigenzinnig
-is accuraat
-kan goed organiseren
-stelt eisen en kan deze ook bijstellen

-luistert graag naar kinderen
-ziet kinderen staan
-geeft kinderen geborgenheid
-heeft geduld
-kan benoemen
-weet discipline te combineren met ‘loslaten’
-werkt met plezier samen, en in een team

-is menselijk, durft haar ongelijk toe te geven
-inspireert kinderen en school
-kent de sterke en zwakke punten van iedere leerling
-kan thuis haar werk loslaten zodat ze nieuwe energie opdoet voor de volgende dag

De ideale leerkracht!

He hoi

Uit een email 'gesprek':

He hoi Maartje,

het gaat goed maar heb het bere druk en te weinig slaap want ik zit wel eens tot in de nacht te werken (ben een Pietertje Precies) of Maru wordt soms wakker 's nachts!

Ik moet er echt wel inkomen, in de materie van 'de gebergten op de wereld, trefbal en taalles' maar ik vind het boeiend. Heb gelukkig al veel ervaring met lesgeven in theater en dat blijk ik goed te kunnen inzetten. Dus dat maakt het grijpbaar.

Liefs!!
Wen


*alle namen in mijn blog (behalve die van mijzelf) zijn gefingeerd

Aardrijkskundeles

Hoi Josse,

Ja, ik sta ook voor groep 8. En natuurlijk ik wil je meegeven voor de les Zwerfstenen uit de methode 'Een wereld van verschil', hoe ik de les gegeven heb. Ik vertel er zo uit de losse pols wat dingen over, hoop dat je er wat aan hebt. Het was in ieder geval een erg leuke les.

Allereerst heb ik stenen laten zien die ikzelf heb meegebracht. De stenen heb ik met Edwin gevonden in een bergrivier in Oostenrijk, uit het Vorarlgebergte en liggen bij ons in de tuin. Dat vonden ze wel mooi, het zijn ook mooie stenen. Je mag ze van me lenen als je wilt. Ik heb de kinderen ook gevraagd of ze wel eens stenen verzamelen, meenemen, waar vandaan en wat ze ermee doen. Komen veel verhalen los = leuk!

Van te voren had ik het met mijn mentor Karina over het aanhouden van de methode, of er een eigen draai aan mogen geven. Zij staat open voor de eigen draai, doet ze zelf ook, dat vond ik fijn. Kon daardoor met meer vrijheid de les doen, en verhalend en vragend de stof aanbieden. Zo heb ik tussendoor voorbeelden gegeven uit eigen ervaringen. O.a. was ik dat weekend ervoor bij vrienden geweest die elk weekend in een molen wonen, in de uiterwaarden in het land van Maas en Waal. Dat het daar regelmatig overstroomt, de molen droog blijft omdat het op een heuveltje ligt, maar toch ook twee keer natte sokken. En dat je heel dichtbij, aan beide kanten, de rivieren ziet waar af en aan vrachtschepen varen (net zo druk als Schiphol! waar iedere drie minuten een vliegtuig opstijgt). Sommige schepen liggen diep, anderen hoog ('hoe zou dat komen?'), sommige zijn klein, anderen wel 4 x zo groot. 'Waarom zou het vervoer via schepen gaan en niet via treinen of vrachtwagens?'.
Heb ook nog ergens tussendoor verteld dat je eigen huis misschien ook wel uit zwerfstenen is gemaakt: van kiezels maakt men gruis voor beton.

Als klap op de vuurpijl stilgestaan bij de hunebedden en het Trechterbekersvolk. Met mooie afbeeldingen van hunebedden (ook uit Ierland en andere landen, want daar zijn mooie, mysterieuze foto's van te vinden op internet, maar onze Hollandse niet te vergeten). Ook afbeeldingen van het primitieve volk, dan kun je zien dat hun boerderijen best wel op onze boerderijen lijken.

De prehistorische mens is natuurlijk spannend, vind ikzelf in ieder geval, maar de kinderen ook. De rivieren zijn mooi om over te praten, de bergen waar ze zijn ontsproten en dan het gebruik van de stenen, de IJstijd toen de grote stenen hier kwamen en de eerste boeren.

De opdrachten hadden de kinderen al eerder gedaan, dus ik had geen onderbrekingen (zoals de methode aangeeft) door zelfstandig werken van de kinderen. De les heb ik redelijk kort gehouden, een ruim half uur.

Ik hoop dat je iets hebt aan mijn les informatie, heb het een beetje door elkaar verteld. Natuurlijk leg jij weer hele andere accenten. Ben benieuwd wat je ervan maakt. Je mag de stenen van me lenen en de afbeeldingen natuurlijk ook.

Succes!
Groetjes, Wendy

-alle namen in mijn blog zijn gefingeerd, behalve die van mijzelf-

pakje boter en een blik ananas

Juf Karina is een schat: “wil jezelf de les afsluiten of zal ik het maar doen?” “Doe jij het maar, dank je wel”, antwoordde ik en keek nogal onthutst.

De eerste lessen die ik gaf (week 40) waren super: 'alles ging helemaal vanzelf’, zoals Karina dat formuleerde. Ik vond het heerlijk voor de klas te staan. Gaf een voorleesles en daarna een tekenles. De kinderen waren betrokken 'als nooit te voren', gebaarde Karina toen de kinderen zich in hun tekenpapier groeven met houtskool.

En toen ging ik een week later, om 09.00 ’s ochtends, een rekenles geven… net in die hele drukke week dat ik ook slaap tekort kwam.. De les heb ik in principe goed voorbereid, alles staat mooi op papier want ook dat wordt beoordeeld: ik heb een inleiding, een verwerking en een afsluiting… Maar juist deze les zou ik eerst 100x moeten repeteren voordat ik weet wat ik bespreek.

Sommetjes zijn wat het zijn: cijfers, mooie en minder mooie cijfers.
Sommen die muzikaal zijn, sommen die hakkelen.
Sommen die lang duren, sommen die je maakt in een scheet.

Ik schreef op het bord: 1 liter = 10 dl = 1000 cl = ? ml. Tja, toen ik dit ontdekte kon ik niet meer zeggen dan: “Wacht even, ik doe hier iets fout” maar denken ging bijna niet meer: de kinderen rumoerden al snel en luid en duidelijk. Ik zag blauw, zwart, roze en gelukkig was daar weer '100 cl'. En toen had ik nog een pakje boter en een blik ananas bij me, ingredienten van de volgende sommen..

Je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen ..

Afwassen is leuk: lekker kliederen met water, en ook heel precies zijn. 'Ru initieert: 'Dat dopje hoort daar bij, en mag ik met die? Nee, niet die! Die!' Ze zoekt de rode bij de rode, de grijze bij de grijze. Met veel sop en veel naspoelen.

Samen kliederen met Maru is veel leuker dan iedere avond het verplichte 'effe snel de afwas doen' na het 'Journaal' en 'So you wanna be a Popstar?', terwijl Edwin al boven is en met water en tandpasta kliedert -alleen!- om daarna met een (strip)boek naar bed te gaan..

Koeien zijn lief

Ik las groep 8 de eerste twee hoofdstukken voor van een boek dat dit jaar is uitgekomen en in de Kinderboekenweek, vandaag gestart, wordt aangeprezen. Het boek heet 'Oorlogsgeheimen' van Jacques Vriens. Vriens is een favoriete schrijver van de leerlingen want hij schrijft leuk, spannend, humoristisch en herkenbaar.
Ik was verbaasd en verrast dat anno 2007 een kinderboek over de Tweede Wereldoorlog is geschreven.

De kinderen waren geboeid van A-Z. Altijd spannend, een verhaal over de oorlog. Maar ook is voor hen het onderwerp oorlog nog steeds actueel: zowel de Tweede Wereldoorlog, als het besef dat we nu niet in oorlog leven en vele anderen in de wereld wel. Door de media zijn kinderen goed op de hoogte van de dreigingen die er zijn. En op school hebben ze net een project afgerond over Unicef. Ze hebben zich daarvoor verdiept in vele 2e en 3e wereldlanden. Ze zijn geinteresseerd in wat er elders, buiten hun eigen leventje om, gebeurt.

Dat is leuk van kinderen van groep 8: Ze staan met een been al in de 'grote' wereld, en met het andere been bevinden ze zich in de veilige omgeving van de Basischool. Daar maken ze gretig gebruik van. Ze dompelen zich onder, zijn even kind, als ik voorlees.
In groep 8 moeten ze veel, dat moeten ze uberhaupt op school, veel wordt getoetst en bijna alles is even belangrijk. Maar vooral moeten velen negens en tienen halen van hun ouders, dat vertelde Juf Karina mij na afloop van de lesdag.

De kinderen identificeerden zich met de hoofdpersoon Tuur uit 'Oorlogsgeheimen'. Hij moest 's nachts zijn bed uit; het luchtalarm ging tekeer. In de schuilkelder hoorde hij, samen met de anderen die er zaten, de vliegtuigen overkomen die op weg zijn om bombardementen te veroorzaken. Maar Maartje, het meisje dat hij heel erg leuk vindt, is nog niet in de schuilkelder. Hij maakt zich zorgen om haar. Later, als ze toch nog is gekomen, blijkt dat ze met haar ouders de koeien moest vastzetten, dat waren ze die avond daarvoor vergeten. Ze fluistert Tuur toe dat ze koeien altijd eng vond maar vannacht heeft ontdekt dat ze heel lief zijn. Ze grinniken.

Niet vaak

Dit soort dingen maak je niet vaak mee hoor". Karina is mijn mentor, juf van klas 8 waar ik op stage ben iedere dinsdag. Vandaag was mijn eerste keer. Een kleine fijne school in wat je noemt 'een gegoede wijk'.

Tijdens de ochtendpauze werd er op het plein geruzied, geduwd en getrokken. In de klas heeft Karina het gesprek hierover geopend. Betrokkenen mogen zeggen hoe en wat; een ander mag er niet doorheen praten, zuchten of mopperen.

Ella zit vlak voor mij (ik zit op de plek van Karina) en Nick zit naast haar. Ella is erg verdrietig en vooral boos. Nick (die verder niks met het opstootje te maken heeft) wilt haar in de klas gewoon opvrolijken. Juf zegt: "Nee Nick, zo doe je dat niet". Nick weet even stil te zijn, het gesprek duurt voort. Karina legt aan de kinderen uit dat je een probleem niet een probleem moet laten zijn en dat je naar oplossingen zoekt. Eerst bij elkaar nagaan wat men bedoelt zodat je het gedrag van de ander kunt begrijpen, eventueel door een derde onafhankelijke erbij te vragen (een juf of andere leerlingen). Karina refereert aan een verhaal dat ze allemaal kennen over twee koningen...

Aan het einde van het gesprek (niet een heel lang gesprek hoor) zegt Nick: "Mag ik dan nu nog iets proberen? Zodat Ella weer gaat lachen?", want die kijkt nog even boos en huilde toen ze haar verhaal mocht doen. Nick loopt naar de andere kant van het lokaal, iedereen kijkt hem vol verwachting na. Nick pakt een microfoon (zonder draad, niet aan). Hij staat voor de klas.

Ik weet niet meer precies wat hij zei, maar het was simpel, grappig, bijna volwassen cynisch en met een doel: haar aan het lachen maken. De hele klas was geboeid, begon te giechelen en plots schoot ontroering door de klas. Nick is zo lief. Dit moment is zo lief. Iedereen was betrokken en Ella? Jaaaa, die lachte!

Hij is een ras-entertainer, doortastend, hyper en smart. De nar van de klas (zoals hij zelf mompelt) doordat hij een ongekende openheid en zichtbaarheid heeft. Alles bij hem draait om laten zien, laten horen. By the way, hij is autistisch.


-de namen in dit stukje zijn niet oorspronkelijk-

Schrijven

Weet je het nog? Mooi, sierlijk, netjes en aandachtig schrijven. Dat leerde je vroeger op de Basisschool. Was je een 'kneus' en bleven het hanepoten? Of maakte je hele kunstwerken? Werd je er rustig van, of juist onrustig?

Gisteravond kregen we schrijfles. We oefenden op het schoolbord (een paar lokalen staan vol met oefenborden, dus alle 30 studenten uit onze klas konden aan de slag). En trots dat ik was!!! Mijn naam "Wendy" met achternaam en adres wilde ik eigenlijk niet meer uitvegen....en nu schrijf ik al m'n aantekeningen in "Methodisch schrift" (zie afbeelding), omdat ik het leuk vind.

We krijgen aan het einde van dit schooljaar een schrijftoets. Belangrijk bij het schrijven is: zonder lijntjes toch op een lijn schrijven. Diagonaal en aan elkaar. Niet te groot, niet te klein. En: RUSTIG schrijven. In het 2e jaar komt aan de orde hoe we met de leerlingen het schrijven kunnen oefenen.

Lastiger dan schrijven zijn nu de taken die volgende week plaatsvinden: de eigenvaardigheidstoetsen Taal en Rekenen/Wiskunde. Het is bekend: het instapniveau, maar vaak ook het uitstapniveau van de Pabostudenten, is ver benedenmaats. Uiteraard behoor ik graag tot de uitzondering, de voorbeeldige student met prachtige resultaten, maar helaas moet ik toegeven dat het me toch zwaar valt: het terughalen van Rekenen en Taal. Ondanks mijn superrrrrapporten van vroeger (ik pak ze er regelmatig even bij..).

Het niveau van de eigenvaardigheidstoetsen is overigens geen Basisschoolniveau maar iets daarboven (8+). Wie oefent met me mee?? ;-)

De Pabo

De Pabo geeft me allemaal nieuwe oude inzichten. Het zijn simpele dingen soms, zoals de '3 meter-3 centimeter' van het vorige stukje die me dan raken. Zo zijn er bij elke les de even-tussen-door-verhalen van een ervaren docent die het contact maken met het echte werk als leerkacht.

We hebben op de Pabo wel twintig vakken en maar twee avonden les. Dus veel thuisstudie... en dat werkt alleen met een sterke structuur. Die moet ik maken, terwijl ik nog niet weet hoe alles werkt. Veel opgaven krijgen we via internet, op "blackboard". Als ik een vraag heb kan ik hem niet zomaar stellen. Ja, per email... Maar het gaat allemaal lukken hoor, ondanks de drukke weekenden waarin Ed, Maru en ik ons laven aan vrienden en familie. Zonder die gezelligheid is het maar niks!

A.s. dinsdag ga ik voor het eerst een hele dag naar mijn stageschool in een chic dorp. Het is een kleine school en ik heb een leuke mentor, daar heb ik het mee getroffen!

Nieuwe studie - nieuwe kansen

"Een nieuwe studie, nieuwe kansen, mijn ervaring inzetten en open voor nieuwe ervaringen".

Zo omschrijf ik mijn stap om de studie 'deeltijd verkorte variant' aan de Pabo te beginnen. Ik word leerkracht in het Basisonderwijs, over 2,5 jaar ben ik zover!

Meteen vanaf de eerste dag op de Pabo heb ik opeens met iedereen raakvlakken, want iedereen heeft op de lagere school gezeten. Zo kan ik veel uitwisselen en uitwisseling is de basis denk ik, van het Basisonderwijs.

Ik heb afgelopen week iets geleerd over coaching:

In woorden ligt een groot deel van onze kennis besloten: de juiste woorden voor de juiste kennis zijn wel/niet of fout ingeplant in onze hersenen. Woorden zijn vaak de brug voor het uiten van kennis. Als een schakel ontbreekt (omdat de persoon in kwestie eens ziek is geweest of iemand kletste er net doorheen, of de persoon neigt tot dromerigheid, etcetera..) kan al snel lijken dat een leerling 'dom' is, kennis mist. In werkelijkheid weet hij wel het goede antwoord, maar heeft hij niet de juiste woorden om zijn kennis over te dragen.

Bij Natuuronderwijs sloot de docent af met deze (voor mij) wijze les aan de hand van zijn eigen ervaring als leerkracht: Nadat hij de leerlingen had verteld en vooral had laten ervaren wat magnetisme is (daarvoor had hij een ouderwets mandje vol met materialen meegesleept), vroeg hij hen op welke afstand van elkaar de twee magneten elkaar aantrekken. Het was bij ongeveer 3 centimeter. Hij vroeg een meisje uit de klas en zij antwoordde: "3 meter", waarop een groot lachen kan uitbarsten of een nee-schuddend gebaar van de leerkracht haar duidelijk kan maken dat dat niet goed is....

Onze docent vertelde dat hij inzag dat zij 3 centimeter bedoelde maar dat ze niet de juiste woorden gebruikte. Met dit inzicht kon de leerkracht haar vervolgens ondersteunen in het leerproces.